Gmina Izbica
Gmina Izbica, licząca 139 km2 powierzchni i 8504 mieszkańców; gęstość zaludnienia 61 osoby/km2 ( GUS na dzień 31.12.2013 r.). położona jest na obszarze Działów Grabowieckich i Wyniosłości Giełczewskiej, w dorzeczu rzeki Wieprz. Podzielona jest na 26 sołectw.
W źródłach pisanych wieś Izbica po raz pierwszy pojawiła się w 1419 roku i wymieniana była wśród miejscowości wchodzących w skład parafii w Krasnymstawie. Kolejne dokumenty pochodzące z XV wieku mówią o przynależności Izbicy do starostwa krasnostawskiego. Wiadomo także, że król Zygmunt Stary wydał pozwolenie na lokację na gruntach Izbicy miasta Nowy Tarnów, co jednak nigdy nie doszło do skutku.
W XVII wieku społeczność Izbicy znacznie i szybko powiększyła się o przybyłych tutaj, wypędzonych z Tarnogóry — miasta położonego na drugim brzegu Wieprza, Żydów. W ten sposób Izbica stała się jednym z największych skupisk ludności żydowskiej na ziemi chełmskiej (w 1827 roku liczyła 51 domów i 407 mieszkańców — wyłącznie Żydów). Prawo miejskie, odnowione w 1760 roku, Izbica utraciła w roku 1869 w wyniku represji władz carskich po powstaniu styczniowym. Do 1919 roku przynależąca do gminy Tarnogóra. W okres niepodległości weszła już jako samodzielna jednostka administracyjna. W latach 1975-1998 gmina Izbica należała do województwa zamojskiego.
Zachowane na terenie gminy zabytki architektoniczne świadczą o przemianach, jakie zachodziły na tych ziemiach, ale również o ciągłości tradycji i kultury regionu. Należą do nich: zespoły zabytkowych kościołów parafialnych, a przede wszystkim jedna z najstarszych świątyń rzymskokatolickich na tym terenie - kościół p.w. św. Zofii w Tarnogórze, zbudowany w 1544 roku, zespoły pałacowo-parkowe z pierwszej połowy XIX wieku w Tarnogórze, Stryjowie i Orłowie Murowanym, a także rozsiane po okolicznych miejscowościach liczne XVIII-wieczne kapliczki.
Żródło: Strona internetowa Urzędu gminy: www.gmina-izbica.pl